Koyun | Yazarlık Atölyesi Yazdığım Hikayeler 3

Hikaye ödevi: Uçakta geçen bir hikaye

Koyun 

Sarı, gerçekten de göz yakan bir renkti. Bunu, tıpkı bugünkü gibi, güneşin altında uçsuz bucaksız hazineler gibi parlayan kum tepelerini izlemek zorunda kaldığında iyi anlıyordu. Sahra çölü üzerinden kaçıncı uçuşuydu bilmiyordu ama motor arıza verip de kumlara mecburi iniş yaptığı ilk seferiydi bu. Ah izlemesi bile can sıkıcı olan bu kumlar... Şimdi uçağın gölgesine sığınıp tamir etmeye çalışırken kavrulan kumların üzerinde yürüyor ve güneşin sevecen (!) ilgisine mazhar oluyordu. Dahası, arızayı tamirin günler süreceğini anlıyordu. Neyse ki yanında sekiz güne yetecek kadar su ve yiyecek vardı. Gün batana kadar uğraşıp durduktan sonra gündüzün sıcaklığının esamesinin okunmadığı ayazda üzerini iyice örtüp uykuya daldı. 

Pilotumuzu uykuda bırakalım, Sahra’nın bir başka noktasında iki minik ayak da yol almaktaydı. Üşümeyi ya da susamayı pek dert ettiği yoktu, gündüzün de sıcaklığa bana mısın dememişti. Nereye gideceğini de çok iyi biliyordu ama içinde hedefine ulaşma anının korkusunu taşıyordu. Endişeleri olmasa belki korkusu galip gelebilirdi, lakin bu yolu almak zorundaydı. Buraya en son geçen sene gelmişti, dünyayı tanıdığı ilk yer bu kum tepeleriydi. Sonrasında başka diyarları gezmiş dolaşmış ve pek çok şey öğrenmişti, dahası, bu yolculukta sevdiklerinin ne kadar özel olduklarını anlamış, zamanında terk etmek basit gelse de şimdi endişelenebilir olmuştu. Aslında onu mutlu eden şey bu endişe haliydi. 

Evinden ayrıldığından beri sevgili gülü ne yapıyordu acaba? O arsız ağaçlar yanı başında yetişip bütün gezegeni istila ettiyse başı dertte olabilirdi. Bu yüzden artık evine dönmesi gerekiyordu. Ah keşke evinde değilken gülünü koruyacak bir bekçisi olsaydı. Bir koyun mesela. Bir koyunu olsaydı o arsız ağaçlar çıkar çıkmaz mideye indirirdi de kurtarırdı evini. “Keşke bir koyunum olsa.” Diye düşünürken uzaklarda bir kuşun uyuduğunu gördü. Doğmakta olan güneş kuşun kızıl bir parıltı yaymasını sağlıyordu. Parıldayan ve böyle yayılarak uyuyan bir kuş hiç görmemişti daha önce. Merak edip yanına yaklaştı ama o yaklaşırken kuş büyüdü, büyüdü, büyüdü. Aa, bunun tüyleri falan yoktu, demirdendi sanki. Demirden kuş mu vardı? Galiba vardı, yanına iyice yaklaştığında hemen dibinde uyuyan bir insan keşfetti. Ah, bir insan! Burada bir insanla karşılaşacağını tahmin etmemişti. Aklına gelen şahane bir fikirle gülümsedi. Evet evet, bu insandan bir koyun isteyebilirdi! Hevesle uyandırdı onu. Adam hiç beklemediği bir şekilde uyandırılıp da hayretle sesin sahibini aramak için etrafına bakındı. Ama fazla yukarı bakmıyor muydu? Ah bu büyükler! Bakışları bile hep diğer büyükleri bulmak içindi. Şaşkın pilot nihayet bakışlarını aşağı indirdiğinde bu tuhaf giyimli ama oldukça sevimli sarışın arkadaşı görebildi. İncecik sesiyle ona şunu söylüyordu: 

“Bana bir koyun çiz.”

* * *

Hocanın yorumu:

Bu, önceki metinlerinden farklı, bu öykü başka ama aklı başında bir hikaye. Kusurlu değil, ne anlattığını biliyor ve .... Üslup böyle bir şeydir. (Bu sırada üslubumun olup olmadığını bile bilemeyen ben kişisi) 

Daha öncekiler akıl yürütmelere dayanıyordu. O akıl yürütme burada yoktu ama "Demirden kuş mu vardı? Vardı galiba." Bu senin önceki öykülerinden sızmış. Ve ah bu büyüklükler kısmı (bunu açıklayınca kalsın dedi hehe) at, tamam. 

Aynen devam. Sonunu pek anlamadım ama...

(Hocam bu Küçük Prens başlamadan öncesini anlatıyor.)

Aa çok iyi. Ben anlamamıştım. 

(Anlayan kimse oldu mu, diye sordum sınıftan üç beş kişi anlamıştı:) 

Ben anlamadım ama anlayanlar olmuş, çok hoş. 

Peki, sevgili blog okurları anladılar mı?