Agota Kristof - Büyük Defter Kitap Tanıtımı ve Yorumu I BCP

 

Yazar: Agota Kristof 

Tür: Dram, Psikolojik

Sayfa:372

Ülke: Macaristan

Tarih: 1986, Fransızca

Puanım: 10/10

Arka kapak yazısı: 

Agota Kristof’tan savaş, yıkım, göçmenlik, kimlik, insanlık ve yazmak üzerine tüyler ürpertici bir üçleme…
Zamanın ve adın olmadığı bir coğrafyada, savaşın, felaketin, yoksulluğun ortasında anneannelerine emanet edilmiş küçük ikizler, bir yandan hayatı anlamaya çalışırken bir yandan da ne pahasına olursa olsun hayata sıkı sıkı tutunmaya çalışırlar. Gün gelir ikizlerin yolu ayrı düşer. Bir daha görüşebilecekler midir? Belki de, sınırları aşmak, sadece mekânları ve kişileri değil, kimlikleri ve hatta geçmişi bile değiştirebilir...

Roman otuzdan fazla dile çevrilmiş ve 2013'te ödüllü bir sinema filmine uyarlanmış. 

(Ve evet, meşhur polisiye yazarı Agatha Christie değil :)

Bu ayki BCP teması yalnızlık, dostluk, kardeşlik, sevgi idi. Bunların çağrıştırdığı anlamların tam tersi nasıl olur onu gösteriyor kitap. Hikaye boyunca tek güzel şey olmuyor desem yalan söylemiş olmam. Bu Macar edebiyatından ne okusam çökertiyor (iki kitap okudu :D daha da okumaz.)  Ama hiç bu kadar acımaz bir kitap okumamıştım.

Bu bir üçleme. Kitabın kardeşlikle başladığını söyleyerek en azından onu tutturduğumu (?) söyleyeyim :)  Büyük Defter savaş yıllarında tuhaf bir kadın olan anneannelerinin evinde hayatta kalmaya çalışan ikizlerin hikayesini anlatıyor. Sonraki romanlarda aynı hikaye farklı perspektiflerden ele alınıyor. Farklı bir perspektif olduğu için ikinci kitapta ipin ucunu kaçırıyoruz ve anlamak için epey bir odaklanmamız gerekiyor. Nihayet son kitapta cevapları topluyoruz. Çok farklı şeylere evrilmesine rağmen açık uçlu bir son yok. Kitabı kapattığınızda her şey açığa kavuşmuş oluyor. 

Uyarı olarak bedenlerin parçalanışı gibi savaş yıkım sahneleri ve hemen her türlü cinsellik pratiklerinin yer aldığını belirtmem gerekir sanıyorum. 

Alıntılar:

"Evet. En hüzünlü kitaplardan bile daha hüzünlü hayatlar vardır.

Evet, öyle. Bir kitap ne kadar hüzünlü olursa olsun bir hayat kadar hüzünlü olamaz"

"Ölüler hiçbir yerde ve her yerdedir."

"Yakışıklısınız. Hüzünlüsünüz de. Kadınlar hüzünlü erkekleri sever."

"İnsanları bize hakaret etmeye zorluyoruz, sonunda kayıtsız kalabildiğimizi fark ediyoruz. Ama eskiden kalma sözcükler de var. Annemiz bize, "Canlarım. Aşklarım. Mutluluğum. Tapılacak bebeklerim" derdi. Bu sözcükleri hatırlayınca gözlerimiz doluyor. Bu sözcükleri unutmalıyız, çünkü artık kimse bize böyle şeyler söylemiyor, bu sözcüklerin anısı da taşınamayacak kadar ağır. Böylece alıştırmaya başka bir yönden başlıyoruz. Şöyle diyoruz: "Canlarım. Aşklarım. Sizi seviyorum... Sizi hiç terk etmeyeceğim. Yalnızca sizi seveceğim... Her zaman... Sizler benim için hayatsınız..." Tekrarlamaktan sözcükler anlamlarını yitiriyor, içerdikleri acı da dinmeye başlıyor."

(İstiyorsanız* olacaktı.  Kitabı bitirdikten sonraki paylaşımım)